തിരുത്ത്:എം. എസ് ഹരിദാസല്ല ഈ ലേഖനം എഴുതിയത്. എ. എസ്. ഹരിദാസാണ്.
Wednesday, June 29, 2011
Friday, June 24, 2011
Saturday, June 18, 2011
notes on the vocabulary of performatism -raoul eshelman
Raoul Eshelman interviewed by M K Harikumar
Raoul Eshelman
Notes on the Vocabulary of Performatism
A person’s sensibility is unimportant to performatism. Sensibility assumes a special psychological state, a “mental or emotional responsiveness toward something” (American Heritage Dictionary). In performatism, this sort of psychological sensitivity is not needed because performatist literature, art, movies etc. use very crude formal means to force their audiences to believe in something. Performatist works are structured so that they affect everyone, not just a person with a special sensibility.
The existential outsider is a figure dating from the late 1940s and ’50s. This person has been so alienated by the traumatic events of WWII that he (or, of course, she) creates an authentic realm of his own that appears foreign and strange to everyone else—Camus’s enigmatic hero in the The Stranger is typical. The philosopher Emanuel Levinas, also writing in the 1950s, defines the individual as being “separated,” as not existing in a reciprocal relation with anyone else. In such a world everything is exterior to the individual; the only link between individuals is through discourse, which for Levinas is necessarily fractured and obscure. There is no way out of this existential dilemma: in a certain sense, everyone is an outsider. In performatism the individual is not only separated from other people but is usually also cut off from discourse too. And, unlike the existential outsider, the performatist hero actively tries to transcend the frame he is caught up in using as little discourse as possible. In the performance the hero moves per formam to reach some higher goal.
Discourse creates a web of endless immanence; performatism seeks to escape this immanence by creating closed-off inner spaces which it can then transcend with little or no use of discourse.
Beauty in performatism must be thought of as a construct rather than an essence. In principle, anything in the performatist world can be made beautiful if the conditions—the relations between the inner and outer frame—are right. Put another way, the main formal condition for all beauty is closure, or double framing.
Performatism creates identity, but this identity is paradoxical. Identity can only develop when it is separated or cut off from the discourse around it; without discourse, however, identity cannot develop socially and productively. Performatist works try to overcome this paradox by suggesting, and sometimes proving, that transcendent leaps are possible that produces a feeling of unity with others without discourse.
Performatism is not subversive in the literal sense of the word. Rather than undermining things from below it places things at the center of our attention. These things—they can be fictional characters, buildings, works of art etc.—can move us to change our attitudes. However, this is done by creating positive identification and not by stealth.
The psyche is not of crucial importance to performatism. Performatism, in fact, is anti-psychological. It works by framing, by creating enclosed free spaces in which individuals can develop inside of the discourse ebbing and flowing around them. That is why many performatist heroes and heroines are dense, stupid, or opaque. Their psychic abilities can be very limited, but they may nonetheless transcend their situation in a heroic or worthwhile way.
Performatism opens up interesting possibilities for feminism because it views human sexuality as being constructed. This means that the human body (whether male, female or hermaphrodite) can be framed in all possible ways; the important thing is that the body is the starting point for determining sexuality and not social roles (gender) belatedly imposed on it by society. In the so-called postfeminism of Judith Butler the body is a blank slate upon which an evil power matrix imposes heterosexuality. In performatism, the actual body determines sexuality, but sexuality can always be constructed to include features of otherness. Postfeminism portrays us as being caught in an evil, Gnostic universe; performatism reasserts the individuality of the body and its possibilities.
Polyphony is a popular term in postmodernism that suggests that individuals constitute themselves by implicitly answering or reacting to the voices of others. This symphonic plurality of voices can be confusing, but it also provides a potential for acting ethically, for heeding the needs and desires of others. This is the opposite of the situation in performatism, in which other voices have to be blocked off for the individual to establish any sense of identity and act on his or her own.
The role of performatism in multicultural society is not easy to imagine. One possible function is that it creates pockets within society in which individuals can develop for a time on their own. These individuals must somehow transcend their own separation, though, to form unities—and perhaps also communities—with others.
A person’s sensibility is unimportant to performatism. Sensibility assumes a special psychological state, a “mental or emotional responsiveness toward something” (American Heritage Dictionary). In performatism, this sort of psychological sensitivity is not needed because performatist literature, art, movies etc. use very crude formal means to force their audiences to believe in something. Performatist works are structured so that they affect everyone, not just a person with a special sensibility.
The existential outsider is a figure dating from the late 1940s and ’50s. This person has been so alienated by the traumatic events of WWII that he (or, of course, she) creates an authentic realm of his own that appears foreign and strange to everyone else—Camus’s enigmatic hero in the The Stranger is typical. The philosopher Emanuel Levinas, also writing in the 1950s, defines the individual as being “separated,” as not existing in a reciprocal relation with anyone else. In such a world everything is exterior to the individual; the only link between individuals is through discourse, which for Levinas is necessarily fractured and obscure. There is no way out of this existential dilemma: in a certain sense, everyone is an outsider. In performatism the individual is not only separated from other people but is usually also cut off from discourse too. And, unlike the existential outsider, the performatist hero actively tries to transcend the frame he is caught up in using as little discourse as possible. In the performance the hero moves per formam to reach some higher goal.
Discourse creates a web of endless immanence; performatism seeks to escape this immanence by creating closed-off inner spaces which it can then transcend with little or no use of discourse.
Beauty in performatism must be thought of as a construct rather than an essence. In principle, anything in the performatist world can be made beautiful if the conditions—the relations between the inner and outer frame—are right. Put another way, the main formal condition for all beauty is closure, or double framing.
Performatism creates identity, but this identity is paradoxical. Identity can only develop when it is separated or cut off from the discourse around it; without discourse, however, identity cannot develop socially and productively. Performatist works try to overcome this paradox by suggesting, and sometimes proving, that transcendent leaps are possible that produces a feeling of unity with others without discourse.
Performatism is not subversive in the literal sense of the word. Rather than undermining things from below it places things at the center of our attention. These things—they can be fictional characters, buildings, works of art etc.—can move us to change our attitudes. However, this is done by creating positive identification and not by stealth.
The psyche is not of crucial importance to performatism. Performatism, in fact, is anti-psychological. It works by framing, by creating enclosed free spaces in which individuals can develop inside of the discourse ebbing and flowing around them. That is why many performatist heroes and heroines are dense, stupid, or opaque. Their psychic abilities can be very limited, but they may nonetheless transcend their situation in a heroic or worthwhile way.
Performatism opens up interesting possibilities for feminism because it views human sexuality as being constructed. This means that the human body (whether male, female or hermaphrodite) can be framed in all possible ways; the important thing is that the body is the starting point for determining sexuality and not social roles (gender) belatedly imposed on it by society. In the so-called postfeminism of Judith Butler the body is a blank slate upon which an evil power matrix imposes heterosexuality. In performatism, the actual body determines sexuality, but sexuality can always be constructed to include features of otherness. Postfeminism portrays us as being caught in an evil, Gnostic universe; performatism reasserts the individuality of the body and its possibilities.
Polyphony is a popular term in postmodernism that suggests that individuals constitute themselves by implicitly answering or reacting to the voices of others. This symphonic plurality of voices can be confusing, but it also provides a potential for acting ethically, for heeding the needs and desires of others. This is the opposite of the situation in performatism, in which other voices have to be blocked off for the individual to establish any sense of identity and act on his or her own.
The role of performatism in multicultural society is not easy to imagine. One possible function is that it creates pockets within society in which individuals can develop for a time on their own. These individuals must somehow transcend their own separation, though, to form unities—and perhaps also communities—with others.
Thursday, June 16, 2011
ലേഖനം :ഒരു ഭഗവത്ഗീതയും കുറേ മുലകളും
ഒലിവ്/
എഡിറ്റർ :പോൾ മണലിൽ
2010
rs/300/
Nichlas Bourriaud Interviewed by m k harikumar
Ultimately, I would say that relational aesthetics is a plea for the extension of the human realm, in a world which is de-humanizing itself at high speed.:Nicolas Bourriaud
1] ''But we should not be mistaken, there's no medium which is more interesting by itself than another one. By our time, an artist who belongs completely to his/her time can draw pictures with ballpoint pens, while another one using the Internet will produce an old thought. Fortunately, what constitutes the show here is not the medium…''
please explain.
[ I corrected this passage in my own words, which makes it clearer ]
It is not by using such or such tool or medium that you are contemporary. And by « contemporary » (like in « contemporary art »), I mean an art which corresponds and answers to its time. An artist is contemporary to the production system he/she is living in. And this production system is irrigating every possible medium, contemporary or not : painting, even if it is an archaic way to produce forms, can tell us many things about the world we live in, our nervous systems, our ways of thinking. That is why I try not to turn technology into a fetish.
2]How do you define an art or art practice?
The only definition I always stuck to is the following : art is an activity consisting in producing relations to the world, using signs, forms or images as a base. Whatever you do as an artist, the only remaining element is this one : you show something, in one way or another, and somebody else (the « beholder ») will respond to it.
3]Is art work mechanic?
No more, but no less, than you and me.
4] What is spontaneity ?
To attain real spontaneity, you need a lot of practice. As a judoka, if you want to be spontaneous during a fight, you need to rehearse over and over. What people call « spontaneity » is nothing more than the pavlovian gesture of repeating our habits ; to get rid of the numerous layers of learnt elements that occupy our brains, we all need to avoid spontaneity. If we want to reach the new, we have to kill this robotic spontaneity.
5] Do you find artistic originality?
Hopefully yes. But my job consists in finding the originality within an artwork that looks like something we have seen before. Sometimes, moving your own point of view brings you amazing results.
6] How do you differ the notions of sensibility and identity?
Sensibility is a part of myself as a human being ; identity, according to me, is only another name for the cultural pressure provided by the community. Identity is about groups, nations, totems and passports ; it is related to the notion of belonging, whilst your sensibility has been elaborated by your experience, from the neuro-physical facts you were born with. It is related to « being ». To write it differently, and take a precise example, I would say that among the indian casts, the untouchables have today can more easily than others build a proper sensibility, because their identity as a group has been erased or denied. Beyond an identity, we have to build our consciousness, and it comes from our path, more than from our background.
7]What is alter modernism?
The altermodern is the hypothesis of a 21st century modernity, based on the specificities of our times, and not on the elements that constituted the modernism of the 20th century. Among the notions that seem to be crucial for this new modernity, globalisation is the main one. Against the modernist « progress », this modernity claims the diversity of local time-spaces and the general form of the archipelago; rather than a linear vision of time and the insistence on the future, it designates the past as a territory to be explored ; rather than being a western esperanto, like 20th century modernism, the altermodern is a practice of cultural translation. For the first time ever, there is now a possibility for a really planetarian movement — not only an american-european trend adapted to other coutries, but the birth of a non-symetrical thought, beyond the binary system (colons/colonized, north/south, etc…) that emprisons postmodern thought.
8]What is relational aesthetics?
First of all, an essay published in 1998, which tried to determinate the common points between the artists of my generation I was interested of, from Maurizio Cattelan to Gabriel Orozco, from Dominique Gonzalez-Foerster to Pierre Huyghe, etc… it appeared soon that for them, the sphere of human relations played the same role as the realm of consumption did amongst the pop art generation. So I defined relational art as « a set of artistic practice taking as a point of departure the sphere of human interactions », either to produce social situations or to use them as an element of composition in an artwork. This problematics was actually dominant in the last two decades, because it corresponds to the reification of human relationships in a globalised, profit-oriented world. Ultimately, I would say that relational aesthetics is a plea for the extension of the human realm, in a world which is de-humanizing itself at high speed. That is what modern art was about : isn’t impressionnism the thriumph of the hand, the visible brush stroke?
9]How do you differentiate the terms like post modernism and relational or alter modernism.
Relational art is the name I invented to describe the emergence of a new problematics in visual arts. As I said, Altermodernism is another term I coined, to describe the possibility of a new way of thinking : it is more general, and it designates a work in progress, somehow. Both terms are actually war machines against post-modernism. I consider now the prefix « post » as the biggest handicap we have to find new solutions to our problems. I don’t want to live anymore in a « post » everything culture…
10] You had used the words 'cultural nomad'.what will be the effect of writing in the contemporary world
I am radicant, not radical : it means that I grow my roots through meetings, encounters, travels. I am not rooted anymore. More precisely, I can grow my roots wherever I want. Writing is a path, too.
11] 'Every new technology affects the art of its era and creates new thinking zones, fields...' please explain?
I will take an example : the apparition of internet, at the beginning of the 1990’s, made us think differently. We could think in terms of networks, direct communication, creation of communities… It played an important role, indeed, in the emergence of what I called « relational » art, but it did not happen directly on the internet.
12]'The contemporary culture has also no center..' , is this applicable to writing?
Of course. But when William Faulkner invents the county of Yoknapatawpha, he talks both about his immediate surroundings and a universal place. When Borges writes about a specific neighborhood in Buenos Aires, he is universal too. Nomadism does not mean abstraction, and the absence of center, maybe it is a paradox, reinforces the idea of the local.
13]'Today the finished product or work of art is opposed, protested by these new applications...' is a poem or short fiction come under this vision?
Yes, I think so. Poems or stories can be fragments of a moving totality.
16]Is a novelist a centre of his work, capable of creating a theme , constructing an environment of authority? And 17] How much importance you give to writer's uniqueness? how can interpret a work of art on the basis of its aesthetic originality?
I cannot interpret an artwork otherwise. My main criterion is the artwork’s ability to provide a unique vision of the world, a new set of problematics or an original problematization of the world, even a tiny part of it.
18] Is there any relevance to aesthetics.?
Aesthetics is, first of all, the « logos » of the gaze : a discourse on the way we can apprehend the visible. In the contemporary world, it has even become wider : it gathers whatever escapes to the quantifiable. I really believe we are reaching the age of aesthetics.
by M K Harikumar
Thursday, June 9, 2011
Monday, June 6, 2011
കൊഴിഞ്ഞുപോയ മയിൽപ്പീലി
കലപില കിലുങ്ങുന്ന ഒരു ടെക്സ്റ്റയിത്സ് കവറും കുലുക്കി, ചറപറ സംസാരിച്ചു കൊണ്ടവന് എന്നും രാവിലെ വീട്ടിനു മുന്നിലെത്തും. സ്ലേറ്റും പെന്സിലുകളും തമ്മില് സംസാരിക്കുന്ന കലപില ശബ്ദത്തിന്റെ പശ്ചാത്തല സംഗീതത്തില്, കവറില് നിന്നും ഇടക്കിടെ മഷിത്തണ്ടുകള് വെളിയിലേക്കു എത്തിനോക്കി ചിരിച്ചു നൃത്തം വെക്കും. ആടിയും പാടിയും തോളില് കയ്യിട്ടു സ്കൂളിലേക്കുള്ള യാത്ര പിന്നെ ഞങ്ങളൊരുമിച്ചാണു.
സദറുദ്ദീന്, അതായിരുന്നവന്റെ പേരു. എനിക്കവനോട് പ്രണയമായിരുന്നിരിക്കണം. ഏതു ബെഞ്ചില് അവനിരുന്നാലും തൊട്ടടുത്തു ഞാനുണ്ടാവുമായിരുന്നു. കൂടെ ഹംഷാദും. പേപ്പറുകള് കൊണ്ടും ഓലക്കാല് കൊണ്ടും വിവിധ രൂപങ്ങള് - വള്ളവും, ബോട്ടും, മയിലും, മീനും, പന്തും, കൊക്കുമൊക്കെ-ഉണ്ടാക്കുവാന് ഞങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കുന്നതു സദറുദ്ദീനായിരുന്നു. വൈകുന്നേരങ്ങളില്, സ്കൂളിന്റെ വരാന്തയില് നിന്നും ശിപായി ഓടിക്കും വരെ ഞങ്ങള് വിവിധ രൂപങ്ങളുണ്ടാക്കി പേപ്പറുകളും ഓലയും കീറിയിട്ടുകൊണ്ടിരിക്കും.
വീട്ടില് നിന്നു നോക്കിയാല് സ്കൂള് കാണാം. അതിനാല് ശിപായി കൂട്ടമണിയടി തുടങ്ങുമ്പോള് ഓടിയാല്, മണിയടി തീരും മുന്പ് ക്ലാസ്സിലെത്താം. അന്നേ വളഞ്ഞ വഴി ഇഷ്ടമല്ലാത്തതിനാല്, വീട്ടിനു നേരെയുള്ള അഴിയില്ലാത്ത ജനാലയാണ് ക്ലാസ്സിലേക്കുള്ള ഞങ്ങളുടെ സ്ഥിരം വഴി. ഇടക്കു ഒന്നു രണ്ട് വീടുകള്. അതിലൊന്നു ഹംഷാദിന്റെ വീട്. വീട്ടില് നിന്നിറങ്ങുമ്പോള് രണ്ടു വിരലുകള് വായില് കടത്തി ചൂളമടിക്കും. അവന് റെഡിയായാല് മറുചൂളമടിയെത്തും.
ഞാന് പഠിക്കാന്പോകുന്ന(?) എല്ലാ സ്കൂളുകളിലും എന്റെ ശത്രുക്കള് നേരുത്തേ സ്ഥലം പിടിച്ചിട്ടുണ്ടാവും. എപ്പോഴും ക്ലാസ്സ് ഫസ്റ്റായി മാത്രം പഠിക്കുന്ന എന്റെ മുതിര്ന്ന മൂന്നെണ്ണം. അതിനാല് പഠിത്തത്തിലെന്നല്ല, ബഞ്ചില് പോലും പിറകിലേക്കു പോകാന് പറ്റില്ലായിരുന്നു. അവസാന ക്ലാസ്സിലെത്തിയാലെ സ്വസ്ഥമായി ഒന്നു നെടുവീര്പ്പിടാന് പോലും പറ്റു. അതായതു അപ്പോഴേ മുതിര്ന്നതില് ഏറ്റവും ഇളയതുകൂടി സ്കൂളില് നിന്നും പുറത്തായിട്ടുണ്ടാവു.
പരീക്ഷാകാലങ്ങളില് എന്നും രാവിലെ ഹംഷാദും സദറും ഞാനും ഒന്നിച്ചിരുന്നു പഠിച്ചിട്ടാണു ക്ലാസ്സിലേക്കു കയറുക. പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞു ഇറങ്ങിയാല്, ഇനിയും കീറിത്തീരാത്ത ബുക്കുണ്ടെങ്കില് അതിന്റെ പേപ്പറുകള് കീറി വിവിധ രൂപങ്ങളുണ്ടാക്കി പറത്തും. എന്തായാലും ചോദ്യപ്പേപ്പറുകള് പറത്തിയിരിക്കും. അല്ലാതെ അതും കൊണ്ട് വീട്ടില് ചെന്നാല്, ഏതെങ്കിലുമൊരു ഭദ്രകാളി ചോദ്യം ചോദിച്ചു ഞങ്ങളെ പറത്തും. ഒടുവില് നമ്മുടെ സ്വസ്ഥതയും പറക്കും. വെറുതേയെന്തിനാ?
നാലാം ക്ലാസ്സിലെ അവസാന പരീക്ഷാദിനം. അടുത്ത വര്ഷം മുതല് പുതിയ സ്കൂളിലേക്കാണ്. ക്ലാസ്സിലെ ഒട്ടുമിക്കവരും സമീപത്തു തന്നെയുള്ള പുതിയ സ്കൂളിലുണ്ടാവുമെന്നുറപ്പാണ്. വൈകുന്നേരം ഈ സ്കൂളങ്കണത്തിലാണ് സ്കൂളില് പോയിട്ടില്ലാത്ത നാട്ടുകാരുടെ വരെ കളി. അതുകൊണ്ടുതന്നെ എന്തെങ്കിലുംനഷ്ടപ്പെടുമെന്ന വേദനയുമില്ല. രാഷ്ട്രീയവും തെരഞ്ഞെടുപ്പും സമരവുമൊക്കെയുള്ള വലിയസ്കൂളില്, വലിയവരോടൊപ്പം കൂടി വലിയവനാകുന്നെന്ന വലിയ സന്തോഷവുമുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാവും, ക്ലോക്കിലെ സൂചിക്കിന്നു ഭയങ്കര സ്പീഡ്. പരീക്ഷക്കു പോകാന് സമയമായി. ഇതുവരെ അവനെന്തേയെത്തിയില്ല?
അവസാന പരീക്ഷക്കു തയ്യാറെടുക്കുവല്ലേ? ഇത്തിരി താമസിക്കുക സ്വാഭാവികം. സ്വയം സമാധാനിച്ചു.
അവസാന പരീക്ഷക്കുള്ള എന്റെ തയ്യാറെടുപ്പുകളൊക്കെ രാത്രിതന്നെ കഴിഞ്ഞിരുന്നു. അടിച്ചു മാറ്റിയ, മൂത്തപെങ്ങളുടെ ഹീറോ പേനായില് പറങ്കിപ്പഴത്തിന്റെ ചാറും നീലവും കൂട്ടിയ വെള്ളം ഞാന് രാത്രിയിലേ നിറച്ചു വെച്ചു. അധികം വന്നതിനെ പഴയ മഷിക്കുപ്പിയില് നിറച്ചും വെച്ചു. ഇനി പരീക്ഷ കഴിഞ്ഞിറങ്ങിയിട്ടു വേണം മഷി തെറുപ്പിക്കാന്. പറങ്കിപ്പഴത്തിന്റെ ചാറിട്ട നിറം കഴുകിക്കളയാന് ഇത്തിരി പ്രയാസമാണ്. ഇതു പരമ്പരാഗതമായി കൈമാറിക്കിട്ടിയ ഒരാഘോഷത്തിന്റെ ബാക്കി പത്രം.
അവനെ കാത്തിരിക്കെ, ആരും കാണാതെ ബുക്കിലെ പേപ്പറൊന്നു പതിയെ വലിച്ചു കീറി, ഇന്നലെയവന് പഠിപ്പിച്ച മയിലിനെ ഉണ്ടാക്കാന് ശ്രമിച്ചു. പരീക്ഷയുടെ ടെന്ഷന് കൊണ്ടാവും, എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും നടക്കുന്നില്ല. ബുക്കിനിടയില് നിന്നും അവനിന്നലെയുണ്ടാക്കിയ മയിലിനെ എടുത്തു ഒന്നു കൂടി പരിശോധിച്ചു.
ഛേ....., എന്നിട്ടും അതുപോലൊന്നുണ്ടാക്കാന് പറ്റുന്നില്ല. എന്തായാലും ഇന്നു അവനെക്കാണുമ്പോള് ഒന്നു കൂടി നന്നായി പഠിക്കണം... മനസ്സിലുറപ്പിച്ചു.
ഹംഷാദിന്റെ ചൂളമടി ശബ്ദം..... അവന് കാത്തു നിന്നു മുഷിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. ഞാന് എണീറ്റു നിക്കറിന്റെ പോക്കറ്റില് ഒന്നു കൂടിത്തപ്പി നോക്കി. മഷിക്കുപ്പി അവിടെത്തന്നെയുണ്ട്. ഉടുപ്പിന്റെ പോക്കറ്റിനു വലിപ്പം കുറവായതിനാല് ഹീറോ പേന കുത്തി വെക്കുന്നതു ഏറ്റവും മുകളിലെ ബട്ടണ്ഹോളിലാണ്. അടപ്പുമാത്രം ഉടുപ്പില് ബാക്കിയാക്കി പേന ചിലപ്പോള് ചാടിപ്പോകും. അങ്ങനെ ചാടിപ്പോകാതിരിക്കാന് ഒരു കയ്യാല് അതു മുറുക്കിപ്പിടിച്ചും കൊണ്ട് റോഡില്വരെ ഓടിപ്പോയി സദറുദ്ദീന് വരുന്നുണ്ടോയെന്നു നോക്കി.
ഇല്ല, അവനിനിയുമെത്തിയിട്ടില്ല....
തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോള് ഹംഷാദ് സന്തോഷത്തോടെ ഓടിവന്നു പറഞ്ഞു.
അളിയാ, ഇന്നു പരീക്ഷയില്ലെന്നു പറയുന്നു, നിങ്ങള് വരാത്തതു കൊണ്ട് ഞാനുമിതുവരെ സ്കൂളില് പോയില്ല. സദറെന്തേ?
ഇല്ല, അവനെത്തിയിട്ടില്ല, ഇന്നവധിയാണെന്നു അവന് നേരുത്തെയറിഞ്ഞിട്ടുണ്ടാവും. വാ, നമുക്കു സ്കൂളിലേക്കു പോകാം...... ഞാന് പറഞ്ഞു.
സ്കൂളില്, എവിടെയോ പോകാന് തയ്യാറായി വരിവരിയായി ക്ലാസ്സിലെ എല്ലാവരും നില്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. എല്ലാ മുഖങ്ങളിലും മ്ലാനത. ചിലരില് കണ്ണീര് ചാലുകള്. ചുറ്റിനും നോക്കി. സദറുദ്ദീന്, അവന് മാത്രമില്ല. ‘സന്ധ്യക്കു വീട്ടിനു സമീപത്തെ മുളങ്കാടിനു സമീപത്തു വെച്ചായിരുന്നത്രേ... വലിയ അണലിയായിരുന്നു‘ ആരൊക്കെയോ അടക്കം പറയുന്നതു കേട്ടു.
എന്റെ ബുക്കില് നിന്നും ഒരു പേപ്പര് മയില് പിടഞ്ഞു പിടഞ്ഞു താഴേക്കു വീണു.
Saturday, June 4, 2011
വരരുചി പഞ്ചമിയോട് പറഞ പോലെ
പ്പെറ്റു വഴിയിലേയ്ക്കെറിയണം!
പണ്ട് വരരുചി പഞ്ചമിയോട് പറഞ പോലെ
എന്നു കരുതിയാലും തെറ്റില്ല!
വരരുചിയുടെ കുട്ടികളാരും മോശമായല്ലല്ലൊ
വളര്ന്നു പന്തലിച്ചത്?
സാക്ഷാല് കണ്ണന് വളര്ന്നത്
സ്വന്തം ഗൃഹത്തിലല്ലല്ലൊ?
കൈ വളര്ന്നോ? കാലു വളര്ന്നോ?
ഉറുമ്പരിയ്ക്കും, പേനരിയ്ക്കുമെന്നതെല്ലാം
ഉത്കണ്ഠയാണ്!
കുട്ടികള് കുറച്ച് മണ്ണ് തിന്ന് വളരട്ടെ
അമൃതിന്റെ ആയിരം ഉറവകള്
മണ്ണിലൊളിപ്പിച്ചിരിപ്പുണ്ട്.
മണ്ണിന് ശക്തിയും മധുരവും ചേലും,
സുഗന്ധവുമുണ്ട്.
പറമ്പിലാരോ ഉപേക്ഷിച്ചു പോയ
നിധികള് ഒളിഞു കിടപ്പുണ്ട്.
ചരിത്രവും, സംസ്കാരവും
അവിടെന്നു കിളച്ചു പറക്കാം.
നമ്മുടെ വേലിക്കെട്ടുകള്ക്കപ്പുറത്തും
രാജപാതകള് നീണ്ടു പോകുന്നുണ്ട്
ആകാശത്തിന് ആഴവും
പരപ്പും നീലിമയുമുണ്ട്.
ആയിരം സൂര്യചന്ദ്രന്മാര് രത്നപ്രഭ ചിതറി
തെളിഞു നില്പ്പുണ്ട്.
മഴവില്ലുകള് തീര്ത്ത മനോഹരചിത്രങളില്
പറവകള് നീന്തി തുടിക്കുന്നുണ്ട്.
ബലതന്ത്രവും, രസതന്ത്രവും
കലനവും, ജീവശാസ്ത്രവും
നൂറ് നൂറ് വിഷയങളില്
ചിലതുമാത്രമാണ്.
കടലേഴും താണ്ടണ്ടെ? കൊഞ്ചിച്ച്
കൊഞ്ചിച്ച് കുട്ടികളെ കുഴയ്ക്കരുത്.
ഒരു കിളിയേയും ചിറകരിഞ്
പറക്കാന് വിടരുത്.
ഇരുണ്ട ഭൂഖണ്ഡത്തിന്റെ ഘോരവനങളില്
നമുക്ക് തട്ടുകടയുണ്ടെന്നും
സാമ്പസിയുടെ തീരങളില് പോലും
സങ്കേതങളുണ്ടെന്നും നാം
ഊറ്റം കൊള്ളാറുള്ളതല്ലെ?
നമ്മുടെ മൂക്കിനപ്പുറത്തും
ലോകങളുണ്ട്
അങോട്ടു പോയവര്
ആകാശങള് അളന്നെടുക്കട്ടെ?
ശ്രീയേശുവിന്റെയും, മുത്തുനബിയുടെയും
ദിവ്യസന്ദേശങളവിടെയുണ്ട്.
ആദിശങ്കരന്റെ മായാദര്ശനമവിടെയുണ്ട്.
മാര്ക്സിന്റെയും ബാപ്പുവിന്റെയും
കണ്ടെത്തലുകളവിടെയുണ്ട്.
അവര് കടലേഴും താണ്ടി വരട്ടെ
കടലിന്നക്കരെ മുത്തും പവിഴവുമുണ്ട്.
ഒരു ചെടിയേയും നിങള് ചോലയില്
കൊണ്ടു പോയ് നടരുത്.
മനുഷ്യനിനിയും ഒരുപാട് ദൂരം
നടന്നു തീര്ക്കാനുണ്ട്!
Subscribe to:
Posts (Atom)